سازنده گرایی دیدگاهی در باره‌ی چگونگی یادگیری

سازنده گرایی دیدگاهی در باره‌ی چگونگی یادگیری

سازنده گرایی دیدگاهی در باره‌ی چگونگی یادگیری: گری فنستر میچر، در کتاب رویکردهای تدریس درباره‌ی دیدگاه‌های مختلف حول محور یادگیری به گفتگو پرداخته است

سازنده گرایی و هوش‌های چندگانه دو دیدگاه کاملا متفاوت در مورد این است که ما چگونه یاد می‌گیریم، اما هر دو برآمده از یک مکتب روان شناسی هستند که به روان شناسی شناختی موسوم است. هر دو دیدگاه به این نکته توجه دارند که ذهن چگونه تجربه را پردازش می‌کند، به ویژه سازماندهی ذهن، حافظه و یادگیری چگونه انجام می‌شوند. ما از طریق درک اینکه ذهن چگونه سازمان می‌یابد، اطلاعات را به یاد می‌آورد و آنها را نشان می‌دهد، می‌توانیم استنباط‌هایی پیرامون چگونگی سازماندهی آموزش داشته باشیم.

این دریافت‌ها به اما اجازه می‌دهد که به یادگیرنده کمک کنیم در مورد شیوه‌های ی که مربوط به چگونگی اطلاعات فرایند ذهن است اطلاعاتی به دست آورد. نتیجه بحث روان شناسان شناختی آن است که اگر این گونه عمل شود، یادگیری با اثربخشی و مهارت بیشتری حاصل می‌شود. روان شناسان سازنده گرا مثال روشنی برای این موضوع ارائه کنند.

به طور خلاصه، سازنده گرایی معتقد است که کودکان از طریق معناسازی برای آنچه که تجربه می‌کنند می‌آموزند. این موضوع خیلی ساده و حتی بدیهی به نظر می‌رسد، اما در حقیقت موضوعی کاملا پیچیده است. این بدان معنی است که آنچه به یادگیرندگان ارائه می‌شود، به سادگی نمی‌پذیرند. در عوض، آنها غالبا سعی می‌کنند آن را با اطلاعات یا سازماندهی‌های  ذهنی دیگری که معمولا دارند مرتبط نموده و احساس خود را شکل دهند.

این فرایند ممکن است چارچوب‌های دهنی را که یادگیرنده معمولا از آن برخوردار است اصلاح کند یا اطلاعات جدید را برای انطباق با چارچوبی که معمولا در ذهن وجود دارد تغییر دهد. ژان پیاژه، روان شناس شناختی به این فرایندها به عنوان جذب و انطباق اشاره می‌کند. یکی از مشهورترین مثال‌هایی که بیان می‌کند کودکی است که هنوز ایده یا چارچوبی از ثبات شیئی ندارد کودکی که فاقد تصوری از ثبات شیئی است در مورد شیئی که از دیده پنهان است یا در پتویی پیچیده شده فکر می‌کند که آن شیء محو شده است. فقدان چارچوبی برای جذب درست آنچه قبل از دیدن اتفاق افتاده است موجب می‌شود کودک تجربه را با ساختار ماده نادیده ای که قابل رؤیت نیست انطباق دهد.

دانش آموزان در هر سطح از رشد می‌تواند اشتباه مشابهی را مرتکب شوند. می‌توانند اطلاعاتی را دریافت کنند و آن را به چارچوبی غلط پیوند بزنند، در حالی که سعی می‌کنند از آن دریافتی داشته باشند. معلم سازنده گرا کوشش می‌کند به دانش آموزان کمک کند که مفاهیم و ساختارهای ذهنی را به گونه ای کسب کنند تا بتوانند موضوعات را به طریقی معتبر و معنی دار انطباق دهند. معلم سازنده گرا برای شکل دهی به چارچوب‌های  قوی تر و جدیدتر مفاهیم، به منظور جذب و انطباق موضوعات مورد مطالعه، دانش آموزان را به استفاده از همه تجارب، دانش و چارچوب‌های  ذهنی که به مدرسه می‌آورند تشویق و راهنمایی می‌کند.

با فرض این که جذب و انطباقی که در ذهن دانش آموزان اتفاق می‌افتد برای معلم قابل مشاهده نیست، هنگامی که دانش آموزان مانند کودک در حال ساخت جذب و انطباق نامعتبر هستند برای معلم شواهدی وجود ندارد. به عنوان مثال، دو دانش آموز می‌توانند پاسخ صحیح به یک آزمون بدهند، اما فقط یکی از آنها در حال پردازش اطلاعات با چارچوبی معتبر است. دانش آموزی برای نیل به پاسخ صحیح به این سؤال ویژه از چارچوب نامعتبر (ناصحیح) استفاده می‌کند، اما این چارچوب مشابه منجر به پاسخهای ناصحیحی در مورد سؤالات مرتبط می‌شود در حالی که چارچوب صحیح پاسخ‌های صحیح مرتبط سؤالات را ارائه می‌کند.

جنبه مثبت سازنده گرایی آن است که بین «نقشه‌های ذهنی که دانش آموزان هنگام ورود به کلاس با خود می‌آورند با دانش و فهمی که معلم در صدد است به دانش آموزان کلاس ارائه کند ارتباط برقرار می‌کند و به دقت به آن می‌پردازد. نقطه ضعف سازنده گرایی این است که دانش آموزان ممکن است تصور کنند که موضوعات جدید را به درستی درک می‌کنند، در حالی که در حقیقت این گونه نیست، معلم نیز ممکن است نتیجه گیری کند که فهم آنها درست است در حالی که این گونه نیست.

در حالی که این نقطه ضعف متوجه سازنده گرایان است، آنها استدلال می‌کنند که در فرایند یادگیری این یک مفروضه ساده است که در هر حال و در هر پدیده ای ممکن است حادث شود و بنابراین موضوعی است که باید مورد توجه قرار گیرد. بنا بر نظر مربیان سازنده گرا، اگر سطح خاصی از صحت یا اعتبار اساسی است، این اعتبار باید از طریق شناخت دقیق اقدامات معناسازانه دانش آموزان حاصل شود. در حقیقت ممکن است شما برخی نظرات سازنده گرایان را بشنوید که اظهار می‌دارند پاسخ‌های صحیحی وجود ندارند، اینها فقط پاسخ‌هایی است که دانش آموزان به عنوان نتیجه ای از کاربرد مداوم قوای ذهنی‌شان می‌دهند.

آنان که معتقدند «پاسخ‌های صحیح وجود ندارد» عموما طیف وسیعی از مشاجرات، به ویژه بین دیدگاه‌های سنتی و محافظه‌کارتر تعلیم و تربیت را به وجود آوردند. آنان که از تلقی هر پاسخ درست به عنوان پاسخ صحیح دفاع می‌کنند انکار نمی‌کنند که اطلاعات می‌تواند به شیوه ای به کودکان ارائه شود که آن را شفاف دریافت کنند و راهبرد پاسخ صحیح را مجاز می‌شمرد. اما به هزینه آن توجه کنید. یادگیرنده احتمالا برخی فضاهای ذهنی را ایجاد می‌کند که این اطلاعات را در آن ذخیره کند. فضایی که از دیگر اطلاعات در ذهن مجزاست. بعد اطلاعات تا زمان آزمون نگهداری شده در حالی که آنها بیرون ریخته شده و فورا فراموش شده‌اند. تمثیلی خنده‌دار در این مورد هست که پیتزایی را سفارش دهیم اما به جای خوردن آن را برای مدتی فریز کنیم و بعد به فروشنده برگردانیم. آیا چنین احساسی ایجاد نمی‌شود؟

نه، سازنده گرایان معتقدند قطعا این گونه نیست. اطلاعات جدید، تجربه جدید و انگیزه جدید همه باید به شیوه‌ای که معانی را به یادگیرنده منتقل می‌کند، عمدتا از طریق ارتباط برقرار کردن با ادراکاتی که از قبل وجود دارد و در حال ساختن چارچوب‌های جدید برای انطباق آن است تسهیل شود. دیوار کشیدن در مقابل دریافت اطلاعات جدید، وارد کردن فراگیران به اموری که به آن رغبتی ندارند و از آنها خواسته می‌شود در آزمونهایی شرکت کنند که صرفا یاد آوری اطلاعات از آنها انتظار می‌رود، مانع معناسازی در فراگیران می‌شود. بررسی بی علاقگی فراگیران به آنچه در مدارس عرضه می‌شود و توجه به راه‌های دیگر یادگیری در فراگیران، گویای این واقعیت است که تعلیم و تربیت خوب چیزی بیش از ارائه صرف موضوعات معمول در برنامه درسی است.