بررسی نظریه هوش چند عاملی

هوش چند عاملی: نظریه «هوش چند عاملی» هووارد گاردنر یکی از مشهورترین نظریه های جدید در مورد هوش و سبک های یادگیری است.

نظریه گاردنر معتقد است که چند نوع هوش مجزا وجود دارد و هر فرد به درجات مختلف از آنها بهره می برد.

به عقیده گاردنر هفت هوش اولیه (و تعداد زیادی هوش ثانویه ) وجود دارد.

هوش های اولیه عبارتند از: هوش زبانی، هوش موسیقی، هوش منطقی-ریاضی، هوش دیداری-فضایی، هوش بدنی-جنبشی، هوش درون شخصی (تمرکز بر خودشناسی و فراشناخت) و هوش بین شخصی (روابط با دیگران).

انجام تکالیف مختلف، ترکیبات متفاوتی از این هوش ها را در بر می گیرد و به ندرت تکلیفی مستلزم تنها یکی از آنهاست.

در فرهنگ های مختلف، به میزان متفاوت بر هوشهای مختلف تأکید می شود.

برای مثال، گاردنر به توانایی های فضایی بالا در مردم پولووات جزایر کارولین اشاره می کند که از این توانایی برای هدایت و جهت یابی قایق در اقیانوس سود می برند.

به عقیده گاردنر، تدریس و یادگیری باید بر هوش ویژه فرد متمرکز شود و وی را به رشد و تقویت توانایی ویژه خود ترغیب کند.

بنابراین، برای افراد دارای توانایی زبانی قوی باید فرصت و امکان خواندن، دیدن و شنیدن کلمات مرتبط با موضوع یا مهارتی که لازم است باد بگیرند، فراهم شود.

برای دانش آموزان منطقی ۔ ریاضی باید فرصت طبقه بندی، مقوله بندی و کار با امور انتزاعی و روابط مفاهیم مختلف با یکدیگر فراهم شود.

برای دانش آموزان دارای هوش دیداری / فضایی قوی باید اطلاعات دیداری، نقشه ها، نمودارها و رنگ ها را به بهترین وجه ارائه کرد.

برای دانش آموزان دارای هوش موسیقی بالا باید از طریق آهنگها، ضرباهنگ ها و نت های موسیقی با استفاده از آواز و کف زدن، امکان یادگیری اطلاعات جدید فراهم شود.

باید به دانش آموزان دارای هوش بدنی – جنبشی بالا امکان داده شود تا هنگام یادگیری، از طریق حرکت، عمل و استفاده از اعضای بدن برای کمک به حفظ و نگهداری اطلاعات، با محیط خود تعامل کنند.

باید این امکان برای دانش آموزان دارای هوش بین شخصی بالا فراهم شود که با دیگران تعامل کنند، به مقایسه و مقابله اطلاعات بپردازند، از ایده های همدیگر استفاده و با یکدیگر همکاری کنند.

در نهایت دانش آموزانی که هوش درون شخصی بالا دارند، به طور مستقل بهتر یاد می گیرند.

فعالیت های انفرادی خود آموز برای این گروه بیشترین سودمندی را خواهد داشت.

مشکل به کارگیری این نظریه در مرحله اول فقدان شواهدی است که نشان دهد تدریس بر طبق این توانایی های متفاوت واقعا به یادگیری دانش آموزان کمک می کند.

همان طور که گفته شد، اغلب پژوهش ها هیچ اثر مثبتی برای انجام این کار پیدا نکرده اند.

دوم اینکه رشد توانایی هایی که دانش آموز واجد آنهاست، توانایی های دیگر را رشد نیافته باقی می گذارد و وی را در زندگی آینده در جامعه ای که برخی از توانایی ها کاربرد وسیع تری نسبت به برخی دیگر خواهند داشت، در وضعیتی نامساعد قرار می دهد.