تاثیر بازی بر زندگی کودکان

تاثیر بازی بر زندگی کودکان: بازی زندگی کودک نیست اما تمام زندگی کودک بازی است. در ادامه به اهدافی که به طور مستقیم و غیرمستقیم از طریق بازی تحقق می یابند اشاره می شود:

براساس ماده 31 عهدنامه کنوانسیون حقوق کودک بازی و تفریح، حق کودک است، پس ضروری است که امکانات لازم برای فعالیت های تفریحی آنان را فراهم نمود. همچنین در بند 2 همین مانده آمده است:

مسئولان فضاهای مناسب و متعددی را برای بازی کودکان فراهم نمایند. از این رو مکان ها بهتر است به محل سکونت کودکان نزدیک باشد.

بازی نقش حیاتی و مهمی در زندگی کودکان دارد و وسیله ایست جهت کسب مهارت های زندگی، رشد خلاقیت بسط قدرت تخیل و ایجاد یک تصویر ذهنی مثبت از فرد. از دیدگاه IPA که نام فعلی آن انجمن بین المللی حق بازی برای کودکان است، بازی ارتباط، بیان و ترکیب فکر و عمل است که احساس رضایت و خشنودی کودکان را به دنبال دارد. بازی به گونه ای، داوطلبانه و خودانگیخته است و منجر به رشد جسمی، ذهنی، و اجتماعی کودکان می گردد.

بازی زندگی کودک نیست اما تمام زندگی کودک بازی است.

تاثیر بازی بر زندگی کودکان :

بازی و کارکرد جسمانی

فعایت های کودکان ضمن بازی باعث تحرك عضلات کوچک و بزرگ شده، به پرورش و تقویت آنها کمک می کند. مثلا هنگام دویدن، راه رفتن و پریدن عضلات بزرگ بدن، و موقع بازی با مکعب ها و یا خمیر. عضلات کوچک به حرکت در می آیند. این فعایت ها توجه کودک را زیادتر، حرکات او را دقیق تر و مهارت او را بیش تر می کند.

بازی و کارکرد ذهنی

بازی عامل اصلی در پرورش ذهنی کودک به شمار می آیند. کودک آنچه که در خانه با کودکستان می آموزد تکرار می کند و هنگام تکرار درباره آنها می اندیشد و معنای بسیاری از این پدیده ها برایش قابل فهم تر می گردد. فعالیت فکری کودک شدن بازی امرا با تصور همراه است باید نقشی برای خودش انتخاب کند. مثلا پزشک، پس باید در ذهن خود رفتار و حرکات و گفتار او را تصور شماید، تصور کودک همچنین در تجسس ابزار و وسایلی برای اجرای نقش به کار می اقند و رشد می کند.

یکی از فرضیه های روانشاسی رشد این است که بازی رشد هوش را تسریع می کند. در تایید این فرضیه مطالعاتی شده است که نشان می دهد کودکانی که اسباب بازی در اختیارشان نیست و امکانات کمی برای بازی دارند. از لحاظ شناختی از همسالان خود عقب ترند.

بازی و رشد اجتماعی

بازی با همسالان از اساسی ترین پایه هایی است که دنیای کودکانه بر آن استوار است. در حقیقت می توان گفت كودكان برای خود جهانی می سازند که نظیر یک خرده فرهنگ زيرمجموعه جامعه بزرگتری است که کودکان در آن زندگی می کنند، این خرده فرهنگ تاریخچه سازمان اجتماعی، و ابزار انتقال داشته های مخصوص به خود را دارد.

انتقال دانسته ها در این دنیا با خلق محیطی صورت می گیرد که در آن هر عنصر پیروتی ما به ازایی دارد به این ترتیب کودک این فرصت را می یابد که در دنیایی ایمن و حفاظت شده دریافت کند بیازماید و تجربه کسب کند.

کودک در حین بازی یاد می گیرد چطور با اثرات روابط اجتماتی برقرار کند و چطور مشکلات ناشی از این روابط را حل کند. کودک از طریق بازی های دسته جمعی مبتنی بر همکاریه تعامل با بزرگسالان را می آموزد بازی کردن در خانه پیوندهای محبت آمیز میان والدین و کودکان و میان خواهر و برادرها را تقویت می کنند. و منتهی به تطابق اجتماعی بهتر و محيط خانوادگی سالم تر می شود.

تاثیر بازی بر زندگی کودکان

هرچند در نهایت کودک در مدرسه و مهد کودک ورود به اجتماع را تجربه می کند. اما صرف قرار گرفتن در چهارچوبی خارج از خانواده به معنای برقراری ارتباط موتور با سایر همسالان نیست کودک اولین بار در راه بازی های دسته جمعی به ارزش کودکان دیگر که بدون آنها بازی مقدور نیست پی می برند. به وسیله بازی آنها یاد میگیرند چگونه یکدیگر را قبول داشته باشند، درباره قوانین بازی توافق کنند و دسته جمعی بر گروه رقیب پیروز شوند. گذشته از این تعامل، کودکان حین بازی از طریق ارزشیابی صنام فعالیت های یکدیگر و بازخورد هایی که با هم دارند غنی تر می شوند جایگاه اجتماعی و مفهوم فردی کودک در میان گروه همسالان در نتیجه این تعاملات مشخص می شود.